Leczenie zachowawcze obejmuje: programy edukacyjne – wskazujące m.in. na sytuacje przeciążające kręgosłup, jak np. pochylanie się i siedzenie, konieczność zachowania aktywności fizycznej.
Postępowanie farmakologiczne obejmuje: stosowanie niesterydowych leków przeciw zapalnych i przeciwbólowych, uspakajających i rozluźniających mięśnie.
W okresie późniejszym dobre efekty przynosi stosowanie fizjoterapii.
Brak skuteczności leczenia zachowawczego, nasilające się objawy neurologiczne, cechy niestabilności kręgosłupa stanowią wskazania do leczenia operacyjnego.
Stosowane do tej pory klasyczne metody operacyjne o typowo neurochirurgicznym charakterze, mające na celu jedynie odbarczenie kanału kręgowego i elementów nerwowych, coraz częściej wypierane są przez nowoczesne metody rekonstrukcyjne wykorzystujące stabilizację kręgosłupa.
Możliwość odtworzenia wysokości przestrzeni międzytrzonowych, zapobieganie niestabilności kręgosłupa, to w chwili obecnej standard postępowania powszechnie uznawany na świecie.
Fot. 10. Radiogram i MRI pacjenta przed i po stabilizacji kręgosłupa L5-S1 w przebiegu zmian zwyrodnieniowych.
Leczenie - zachowawcze
Leczenie - operacje
RTG AP (przednio-tylne) Zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa na poziomie L4-L5 z dużym dyskiem wewnątrz kanału. Metoda leczenia: U pacjentki zastosowano klasyczne usztywnienie kręgosłupa z obarczeniem ze względu na wiek pacjentki (55 l.) i zaawansowanie zmian zwyrodnieniowych.
RTG boczny.
MR tego samego pacjenta. Widoczny olbrzymi fragment dysku (sekwestr) na poziomie L4-L5.
Widok w płaszczyźnie horyzontalnej.
Stan w trakcie operacji tylnego obarczenia i stabilizacji kręgosłupa. Widoczny worek oponowy i śruby transpedikularne.
Usunięte fragmenty dysku (sekwestru).
Obłożenie przeszczepami kostnymi miejsca stabilizacji.
Stan po stabilizacji kręgosłupa i tylnym obarczeniu. Widoczny PLIF (posterior lumbar interbody fusion) - klatki międzytrzonowe.
PLIF – widok z boku.(PM)