Początki leczenia skoliozy sięgają czasów Hipokratesa. Na starych rycinach widać, w jaki sposób próbowano zachowawczo, a później operacyjnie leczyć skoliozy. Nawet symbolem ortopedii jest podparte krzywe drzewo symbolizujące wykrzywiony kręgosłup /gr. orthos- prosty/.
Jedynym znanym do tej pory sposobem operacyjnego leczenia skolioz jest usztywnienie kręgosłupa. Początki metody sięgają roku 1905, kiedy Albee wprowadził jako metodę leczenia deformacji usztywnienie kręgosłupa wiórami kostnymi.
Po odsłonięciu części kręgosłupa okładał przeszczepami kostne elementy kręgosłupa, doprowadzając do ich usztywnienia - powstawał jednolity blok kostny. Metoda była bardzo uciążliwa dla pacjenta. Wymagała długotrwałego unieruchomienia w gorsecie, 12-18 miesięcy. Ostateczne efekty terapeutyczne miały również wątpliwy charakter, ponieważ nie było jeszcze możliwości korekcji, czyli wyprostowania kręgosłupa i likwidacji deformacji. Zaletą metody było ograniczenie postępu zniekształcenia. Istotnym etapem rozwoju technik operacyjnych było wprowadzenie w latach 60 rozwórki Harringtona Od początku lat 80 stosujemy w chirurgii kręgosłupa nowoczesne systemy korekcji i stabilizacji kręgosłupa oparte o metodę Cotrela-Dubousseta /C-D/. Nadal jednak podstawowym celem leczenia zachowawczego i operacyjnego skoliozy jest zahamowanie postępu skrzywienia . Obecnie do leczenia chirurgicznego wykorzystuje się nowoczesne metody stabilizacji kręgosłupa z zastosowaniem -implantów /wszczepów/ kręgosłupowych. Prostowanie kręgosłupa w trakcie leczenia to dodatkowy efekt doskonałości metody.
