Liczba stabilizowanych kręgów podczas zabiegu operacyjnego zależy od wielu czynników m.in. typu skoliozy, wielkości skrzywienia, stopnia rotacji kręgosłupa. Celem leczenia operacyjnego jest zahamowanie postępu deformacji i uzyskanie właściwego balansu kręgosłupa przy jak najkrótszym jego usztywnieniu. Skrócenie obszaru usztywnienia kręgosłupa w nowoczesnej chirurgii odgrywa kluczową rolę, stąd coraz powszechniejsze stosowanie tzw. dostępu przedniego do kręgosłupa i przedniej jego stabilizacji. Tylne usztywnienie, jest nadal często wykorzystywaną metodą leczenia operacyjnego, ale nie pozwala na tak spektakularne, jak w przypadku dostępu przedniego, skrócenie obszaru usztywnienia.
Dostęp przedni pozwala skrócić dwu- a czasami nawet- trzykrotnie obszar usztywnienia kręgosłupa, chociaż jest rozleglejszy chirurgicznie.
Dla przykładu dostęp tylny pozwala usztywnić skoliozę piersiowo lędźwiową standardowo na długości 10 -12 trzonów kręgowych. Usztywniając trzy trzony kręgowe można wyprostować ją od przodu. Bez indywidualnej konsultacji trudno określić długość koniecznego usztywnienia. Specjalista dopasowuje metodę do pacjenta, a nie pacjenta do metody.
Wciąż jeszcze standardem w Polsce jest usztywnienie tylne, gdzie obszar usztywnienia jest dłuższy niż w dostępie przednim i zostawionych mniej ruchomych trzonów kręgowych, istotnych dla ruchomości kręgosłupa.
